लघुकथा : समाज

प्रेम पुन मगर

चुनमान दर्जी दाजु अरब जानू भएको थियो । पहाडको ठाउँ श्रीमाया भाउजूलाई सकस हुने नै भयो ।

उहाँहरुको जोत्ने गोरु थिएन । हामी वारी बाजो मार्न जोत्दै थियौँ ।

कोदाली लिएर भाउजू आउनुभयो ।

‘ल बाबू तपाईंका यति बलिया गोरु छन् । मेरो वारी जोत्ने गोरु पाउन गाह्रो छ । कसैले दिदैनन् । म त परिमा लाउन आएँ । दुईदिन आएँ भनेँ एकदिनको एकहल गोरुको हुन्छ । दुई दिनको मेला छ।चारदिनमा त भ्याउछ ।’

‘हुन त हुन्थ्यो भाउजू तर हाम्रो पाखा रेखा धेरै नै भएकोले महिनौ लाग्छ। गोरु थाक्छन् । हलीले गोरु पिटिदिन्छन् । खासमा हामीले कसैलाई पनि गोरु दिने गरेका छैनौँ ।’
मैले भारीमनले भनेँ ।

हाम्रो जोतिसकेपछि गोरु माग्न आउनुभयो । तर हामी गोरुलाई ज्यान भन्दा माया गर्ने मान्छे दिनै मन लागेनँ ।

अरुले गोरु कुटिदिन्छन् । मैले आफंै जोतिदिने सर्तमा गोरु फुकाएर जोत्न गएँ । मेला नसक्दा सम्म श्रीमाया भाउजूले पारी मगर्नीकोमा लगेर खाजा खुवाउनु भयो ।
त्यतिबेलासम्म गाउँमा कुरा काट्नेहरु बाक्लै भए ।

‘थुक्क धर्म मासुवा फलानाको हलिया ।’

पोखरा